دلنوشت: وای از این عشق

وای از این عشق!

دارد مرا از پای در می آورد

روز به روز دلم شکمباره تر میشود

عشق می خواهد

آخ که چه قلب سنگینی دارم

آخ که چقدر از آسمان می بارد، 

قطرات دوست داشتن

آخ که دلم چه باران ندیده است!!!

گویی عطشش سیرابی ندارد

از محتوای این باران لبریز است

من چه تو را دوست دارم!

وای از این عشق!

دلنوشت: بانگ نزن

صدایی می آید...

صدایی می آید...

ـ تو عاشقی...

ـ تو عاشقی...

این را بر من بانگ نزن

این را بر من بانگ نزن که خود می دانم

من عاشقم ای مردمان...

به او بگویید این را بر من بانگ نزند

آخ که سردرد دارد مرا میکُشد

بانگ نزن،

التماست می کنم

بانگ نزن

خود می دانم

سهراب: جان گرفته

از هجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب؛

مرده ای را جان به رگ ها ریخت،

پا شد از جا در میان سایه و روشن،

بانگ زد بر من؛ مرا پنداشتی مرده

و به خاک روز های رفته بسپرده؟

لیک پندار تو بیهوده است؛

پیکر من مرگ را از خویش می راند.

دلنوشت: برای همیشه...

مرگ قلبم را تهی ساخت

نجار سرنوشت اره را بر چوب تقدیر من و تو راند

چرا که مرگ تو را از من گرفت

یگانه ای تو را به سوی خویش خواند

من این دنیا را بی تو نمی خواهم

دیگر بودنم چندان ارزش ندارد

من نیز راهم را به سوی تو کج می کنم

دلنوشت: اسمشو نمیدونم چی بذارم!

ساز صدایت، ناز نگاهت

دلم را برده زجانم

بوسه به جانت

کاش که کس نرود بی عشق زعالم

که کند عشق گلستان، جهان را

ای ملخ جسته زدستم!

جز تو که تواند زیبا کند اندر دل من، آسمان را؟

تو عشقی،

تو جانی،

دست به دامان خدایم،

که تو با من بمانی

چرا که تو لیلی را خدایی

نکند شبی را بی یادم بخوابی؟!